سرش گیج می رفت و اشکهایش بی محابا بر روی گونه هایش روان بود. گویی چیزی از دلش جدا می شد. با عجله از اتومبیل پیاده شد و به سوی باغچه ای که گوشه ی خیابان قرار داشت، رفت.
- نازی چی شده؟ چرا اینجوری شدی؟
صدای پوریا را می شناخت،بهتر از هر صدای دیگری!
- نیما بهتره ببریمش بیمارستان،اصلا حالش خوب نیست.
نازنین در حلی که سرش گیج می رفت و احساس ضعف تمام وجودش را گرفته بود،برخاست. دبون اینکه به پوریا نگاه کند،آرام گفت:
- نه،حالم خوبه.
ملینا به سمتش رفت و دستش را گرفت:
- نازی چرا اینجوری شدی؟
- چیز مهمی نیست.
- نازی اونجارو؟! اون دیگه کیه؟
با اشاره ی ملینا نگاهش به طرف در هتل چرخید. فرهاد در کنار زنی زیبا از هتل بیرون می آمد.
- اون دوستشه.
ملینا با تعجب گفت:
- دوستش؟! یعنی چی؟اونم می خواد بیاد؟
نازی سعی کرد خودش را بی تفاوت نشان دهد:
- آره.
فرهاد همراه لورا به طرفشان آمد:
- نازی،اینم لورا که برات تعریفشو می کردم.
لورا مستانه خندید و به انگلیسی چیزی به فرهاد گفت،فرهاد هم با خنده جوابش را داد. بعد فرهاد در حالی که به نازنین نگاه می کرد،گفت:
- داشت از چشمای تو تعریف می کرد و منم گفتم که به خاطر تصاحب این چشما بود که به ازدواج تن دادم.
ملینا در حالی که از فرهاد ناراحت شده بود،گفت:
- نازی،من میرم ،تو بهتره بری توی ماشین بشینی.
و از آنها فاصله گرفت. فرهاد در جلوی اتومبیل را برای لورا باز کرد و لورا بدون توجه به نازنین در اتومبیل نشست. فرهاد دستش را برای باز کردن عقب کشید.
- لازم نیست شما زحمت بکشی.
نازنین با عصبانیت در اتومبیل نشست و دوباره سرش را به صندلی تکیه داد و چشمانش را بست. تحمل اینکه فرهاد در اتومبیل پدرش ،چنین رفتاری با او بکند را نداشت. اتومبیل ها حرکت کردند.
صدای خنده ی فرهاد و لورا بر ذهن و روح نازنین فرو می رفت. آرام،ولی با خشم گفت:
- می شه یه کم آرومتر حرف بزنین و بخندین؟
- نازی جان اذیت نکن دیگه، ببین لورا داره از خاطراتمون تعریف می کنه،می خوای برات ترجمه کنم؟
نازنین با عصبانیت گفت:
- لازم نکرده،بهتره با معشوقت خوش باشی،ولی یادت باشه که این اتومبیل پدرمه و تو هم...
پوزخندی زد و ادامه داد:
- چه بخوای و چه نخوای شوهر منی. پس بهتره تو حرکاتت تجدید نظر کنی.
این بار لورا با لهجه ی غلیظی گفت:
- نازی جان من...مهمون شما هستم....شنیدم شما ایرانی ها...آه شما چی می گین؟
فرهاد گفت:
- مهمون نواز هستیم،آره لورا جان ما مهمون نواز هستیم،اما نازنین خانوم هچی از مهمون نوازی نمی دونه.
نازنین احساس کرد دیگر نمی تواند بیش از این بماند تا آنها تحقیرش کنند، با بغض و خشم فریاد زد:
- نگه دار فرهاد....گفتم نگهدار.
فرهاد سریع اتومبیل را کنار جاده نگه داشت و با تعجب نگاهش کرد. نازنین عصبانی از اتومبیل خارج شد. اتومبیل نیما و پوریا هم نگه داشتند. نازنین با عجله به طرف اتومبیل نیما رفت. فرهاد عصبانی و متعجب از رفتار ناگهانی نازنین،از اتومبیل خارج شد و به دنبالش آمد.
- چته نازی؟ چرا یه دفعه دیوونه شدی؟
نازنین بدون اینکه جوابش را بدهد،در اتومبیل نیما نشست. نیما،ملینا و پوریا از اتومبیل پیاده شدند. فرهادبا عصبانیت کنار اتومبیل نیما ایستاد:
- واقعا که رفتارت احمقانه و بچگانه ست. لااقل سعی می کردی پیش لورا خودتو نگه داری.
پوزخندی زد و ادامه داد:
- منو باش که تعریف کیو پیش لورا کردم.
نیما برافروخته گفت:
- چیه هی لورا ،لورا می کنی؟ فرهاد خان یادت باشه که داری با کی حرف می زنیا.
- یادم هست،فکر کردی نمی دونم دلیل رفتارهای خانوم چیه؟
پوریا با عصبانیت در اتومبیل نشست و حرکت کرد. ملینا نگران گفت:
- بس کنید. فرهاد خان بفرمایید،نازی هم با ما میاد،نیما تو هم بیا بریم. خوب نیست با این حرفا سفرمونو خراب کنیم.
نیما خشمگین داخل اتومبیل نشست و با سرعت حرکت کرد.
- پرورو خجالت نمی کشه،دوست دخترشو برداشته آورده پیش زن عقدیش و فامیلای زنش،اون وقت یه چیزم طلبکاره. آخه چرا انقدر باید بهش رو بدیم که اینطور رفتار کنه؟اگه دست خودم بود،از همین جا برمیگشتم.
نگاهی به نازنین که سرش را به صندلی تکیه داده و دانه های اشک از میان چشمان بسته اش فرو می ریخت،انداخت و گفت:
- ولی حیف که ناچارم ،تو هم دیگه بس کن نازی. این آدم حتی ارزش اشک ریختن هم نداره. بذار برگردیم تهران،میدونم باهاش چیکار کنم.
ملینا با اخم گفت:
- نیما بس کن یدگه،نازی جان غصه نخور، همه چیز درست می شه.
نازنین با بغض گفت:
- چی درست می شه؟ غرور له شدم یا دل شکسته ام؟نمی دونم چرا فکر می کنه از اینکه پیش من با اون دختره بگه و بخنده باید خوشحال باشم،اون وقت از اینکه حتی من بخوام به پوریا نگاه کنم هم ناراحت میشه.
ملینا مهربانانه خندید و گفت:
- شاید به قدری دوستت داره که...
- اینکه آزارم بده دوست داشتنه؟ می دونین چرا پوریا رو دعوت کرد و اصرار داشت که حتما بیاد؟ به خاطر اینکه بتونه بهتر آزارم بده و بهتر زجر کشم کنه.
صدیا هق هق آرامش در اتومبیل پیچید. ملینا دلسوزانه گفت:
- نازی جان آروم باش،خواهش می کنم گریه نکن. می دونی که من طاقت دیدن اشکاتو ندارم.
- نازی بس کن دیگه،اخه فرهاد ارزش گریه ی تو رو داره که براش اشک میریزی؟ ببین انگار نه انگار که اتفاقی افتاده،نگاه کن چه بیخیال با اون دختره می گه و می خنده! تا وقتی من هستم فرهاد حق نداره هر طوری دوست داره با تو رفتار کنه. الکی که نیست. یه حالی ازش بگیرم که تا آخر عمرش یادش بمونه.

* * * * * *

ویلای بزرگ فرهاد، از طرفی به دریا و از سمت دیگر به جنگل راه داشت. باغ بزرگ ویلا و ساختمان زیبایش،نظر هر بیننده ای را به خود جلب می کرد. چند مجسمه ی بزرگ جلوی در باغ قرار داشت که همچون ستونهای زیبایی کنار دیوارها خودنمایی می کرد. با صدای بوق اتومبیل،پیرمردی باغ را برای ورود اتومبیلها گشود.
- نازی،خوابی عزیزم؟ پاشو رسیدیم.
- ملینا بیا بریم.
ملینا همینطور که از اتومبیل پیاده می شد،گفت:
- نازی من دارم میرم،تو هم بیا بریم.
- تو برو منم میام.
نازنین در حالی که می کوشید چشمانش را به سختی باز نگه دارد،نگاهی در آینه به خود انداخت. چشمانش سرخ و متورم بود.
- نازی جان؟!
با صدای فرهاد به خود آمد و خواست به حالت قهر از اتومبیل خارج شود که فرهاد دستش را گرفت:
- معذرت میخوام نازی جان،ببخش اگه سرت داد زدم. آخه ،تو پیش لورا خیلی بد رفتار کردی. من اونقدر از تو برای لورا تعریف کرده بودم که اون فکر می کرد با یه فرشته رو به رو میشه ، حالا تو با رفتار بچه گانه ت...
نازنین پوزخندی زد و گفت:
- حتما فرشته ی تو رو تبدیل به یه دیو کردم؟ نه آقا فرهاد، تو غرور منو شکستی،پیش خیلیا. حالا هم بهتره بری پیش لورا خانومت.
و از اتومبیل پیاده شد.
- نازی خواهش می کنم،لااقل پیش اینا طوری رفتار کنیم که فکر نکنن با هم قهریم.
- نیستیم؟
- من نه، چون به قدری دوستت دارم که نمی تونم یه لحظه دوریتو تحمل کنم.
نازنین پرکنایه لبخند زد و گفت:
- امروز مشخص بود که طاقت قهر و دوریمو نداری! بهتره بری پیش لورا جونت،این جوری منم راحتترم.
و با عجله به طرف ساختمان رفت و قبل از اینکه با پوریا رو به رو شود،به طرف اتاقی که در گوشه ای از راهرو در طبقه ی دوم قرار داشت،رفت.

* * * * * *

حرف های فرهاد برای باز کردن در اتاق بی نتیجه بود. نازنین ناراحت از شکستن غرورش، آن هم جلوی چشم پوریا،به هیچ وجه حاضر نبود فرهاد را ببیند. جلوی پنجره ی اتاق که رو به دریا بود،نشسته و به پوریا و تینا که کنار دریا بودند،نگاه می کرد.
پوریا از آنِ او بود. با او احساس آرامش می کرد و از له شدن غرورش نمی هراسید.
پوریا برایش همیشه جکم کسی را داشت که در مقابل دیگران از او دفاع می کرد و نمی گذاشت به او توهین شوذ،چه برسه به له شدن غرور و شکستن دلش! فکر می کرد حالا که پوریا کس دیگری را انتخاب کرده، او هم باید شخص دیگری را برمی گزید تا این گونه به پوریا بفهماند که برای او هم گذاشتن و از دل و احساس، کار آسای است، ولی فرهاد کسی نبود که ادعا می کرد و حالا شکستن غرورش آن هم توسط فرهاد برایش دشوار بود.
- نازی، درو باز کن عزیزم.
نازنین گفت:
- ملینا برو میخوام تنها باشم.
- نازی یه لحظه درو باز کن ،کارت دارم،بعدش می رم و هر چقدر دلت می خواد تنها باش.
به ناچار قفل در را گشود.
- نازی،بچه ها میخوان کنار ساحل آتیش روشن کنن،تو هم بیا بریم.
- من نمی یام.
- نازی،می دونم فرهاد کار درستی نکرده،نیما هم ناراحته، اما بهتره جلوی پوریا یه خرده آبروداری کنین.
نازنین غمگین گفت:
- چه آبروداری ای؟دیگه چطور می تونم وایستم جلوی همه بگم فرهاد دوستم داره و من به پشتوانه ی عشقش ،انتخابش کردم؟فرهادی که پیش همه هر چی دلش می خواد بهم می گه! نه،من نمی یام. این جوری بهتره.
ملینا کنارش ایستاد،دتسهای یخ زده اش را به دست گرفت و با لبخند گفت:
- هنوزم در حضور پوریا دستات یخ می کنه؟ نازی،مگه تو نمی خواستی به پوریا بفهمونی که بدون اون هم می تونی زندگی کنی؟ خب حالا بیا و بهش نشون بده که چه دل بزرگی داری و اون تو انتخابش چه اشتباهی کرده. تو اگه جلوی فرهاد خوب رفتار کنی، فرهاد رو هم تحت تاثیر قرار می دی. حالا مث یه دختر خوب،مث همون نازنینی که کنارش می شه به آرامش رسید،پاشو بریم تا دوباره نشون بدی از همه ی دخترا خوشگل تر و خانوم تری.
نازنین غمگینانه لبخندی زد ،برخاست و با ملینا از اتاق خارج شد. با اینکه توان رو به رو شدن با پوریا را نداشت و دلش نمی خواست فرهاد و لورا را ببیند . به خودش قول داد که در هر صورت نشان ندهد ناراحت است، ولی ناراحتی و خشم از چشمانش می بارید. پوریا،تینا و نیما کنار آتش در ساحل نشسته بودند. با آمدن نازنین ،نیما برخاست و با لبخند گفت:
- سلام نازی خانوم، حالت بهتره؟ بیا بشین کنار آتیش.
نازنین کنار ملینا نشست . پوریا به آتش خیره شده و در مقابل صحبت های تینا که آرام کنار گوشش حرف می زد، با بی حوصلگی سر تکان می داد. صدای سرفه های گاه و بیگاه پوریا و چوب هایی که که در آتش می سوختند و صدای برخورد امواج آرام دریا به ساحل ،درهم آمیخته بود. نازنین نمی دانست چرا هنوز با هر سرفه ی پوریا قلبش از جا کنده می شد، حالا که دیگر او متعلق به شخص دیگری بود. دستهای یخ زده اش را نزدیک آتش برد. از اینکه فرهاد و لورا در جمعشان نبودند ،خوشحال بود و افسوس می خورد که چرا جای تینا ،کنار پوریا نیست.
- لورا بیا همه جمعن. اوه ،نازی خانوم هم که اومده.
حضور فرهاد و لورا آزارش میداد. فرهاد کنارش نشست و گفت:
- هنوز قهری؟
نازنین بدون اینکه نگاهش کند،گفت:
- نه،برای چی؟
- قربون خانوم گلم برم که شوهر بدشو می بخشه.
هنگام گفتن کلمه ی شوهر به چهره ی رنگ پریده ی پوریا نگریست تا عکس العمل او را ببیند،اما پوریا همانطور بی تفاوت به آتش خیره شده بود. نیما با کنایه گفت:
- خوش گذشت؟ فرهاد،خیلی شانس آوردی که یه همچین زنی گیرت اومده ها،از هیچ چیز ناراحت نمی شه.
فرهاد خندان گفت:
- نازی فرشته ست.
نیما زیر لب گفت:
- لابد تو هم شیطونی؟
لورا با همان لهجه ی غلیظش گفت:
- به من که خیلی ....شما چی می گین فرهاد؟
- خوش گذشت.
نیما به طعنه گفت:
- خیلی خوب می تونی فارسی صحبت کنی فرهاد خان. یادته روزای اول برای گفتن هر کلمه سه ساعت طول می دادی؟
فرهاد لبخندزنان گفت:
- آره،اما حالا از شما هم بهتر می تونم صحبت کنم.
و در حالی که دستان سرد نازنین را در دست می گرفت،گفت:
- نازی جان، کاش می دونستی چقدر دوستت دارم و ...
پوریا برخاست و آرام گفت:
- ببخشید بچه ها.
و از آنها دور شد. تینا هم به دنبالش دوید. فرهاد لبخند پر کنایه ای زد و گفت:
- انگار هنوزم به تو حساسه.